Η αντισιδηροδρομική πολιτική δολοφονεί!
Όταν η
απάντηση είναι εύκολη, οι εκ του ασφαλούς εξηγήσεις ακούγονται πικρά αστείες,
ιδίως όταν η μυρωδιά από τα καμένα βαγόνια δεν έχει φύγει ακόμα. Όχι, δεν
φταίει το ότι η Hellenic Train δεν τελεί υπό
κρατικό έλεγχο× ο κρατικός Ο.Σ.Ε. και η κρατική TrainOSE δεν ήταν πολύ καλύτεροι. Όχι, δεν φταίει ο διαχωρισμός της
υποδομής από την εκμετάλλευση× αν
έφταιγε, τότε σε όλη την Ευρώπη θα έπρεπε να μετράμε εκατόμβες νεκρών. Η
απάντηση είναι τόσο εύκολη, τόσο απελπιστικά απλή: το ελληνικό κράτος δεν θέλει
το σιδηρόδρομο, ή, για να είμαι ακριβής, τον θέλει για όλους τους λάθος λόγους.
Αναμφίβολα,
δεν χρειαζόταν να δολοφονηθούν τόσοι συμπολίτες μας και να μαυροφορεθούν ακόμα
περισσότεροι για να καταλάβουμε ότι εδώ και δεκαετίες το ελληνικό κράτος δεν
θέλει σιδηρόδρομο. Ίσως θέλει έναν σιδηρόδρομο σε ρόλο ΟΑΕΔ, αφισοκολλητών και
κομματικών υπηκόων, έναν σιδηρόδρομο για να ταΐζει το κύκλωμα των μελετών, των
κατασκευών και των προμηθειών, έναν σιδηρόδρομο για να γεμίζουν οι σελίδες των
επαρχιακών εφημερίδων με ειδήσεις για «τα έργα της ανάπτυξης του τόπου μας»,
έναν σιδηρόδρομο που να παρέχει αφειδώς παλιοσίδερα (είτε σε μορφή παρατημένων
μηχανών είτε σε μορφή συστημάτων σηματοδότησης) στις «ταξικά καταπιεσμένες
μειονότητες» (που προφανώς από κάποιους πατρονάρονται και προφανέστερα σε
κάποιους αποδίδουν τη μερίδα του λέοντος από τα κλοπιμαία), έναν σιδηρόδρομο –
ξεκάρφωμα της ιδιότητάς μας ως «σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα», έναν σιδηρόδρομο που
θα γεμίζει μόνο κενές «those were the days» νοσταλγίες, έναν σιδηρόδρομο που θα
χαρίζει αστικά οικόπεδα «για να παρκάρει ο λαός την περιουσία του», σίγουρα
πάντως δεν θέλει σιδηρόδρομο με την έννοια που τον αντιλαμβάνονται τόσο οι
προηγμένες κοινωνίες όσο και οι τριτοκοσμικές μπανανίες (ναι, σωστά καταλάβατε:
η Ελλάδα δεν είναι καν τριτοκοσμική μπανανία, είναι κάτι πολύ χειρότερο).
Η
εθνική τραγωδία του έτους 2023 διεπράχθη στον Ευαγγελισμό, με πρωταγωνιστές το
κατερχόμενα ανερχόμενο 62 και ένα κατερχόμενα κατερχόμενο εμπορικό τρένο. Δεν
γνωρίζω για ποιο λόγο πραγματοποιήθηκε αυτή η μονοδρόμηση, γνωρίζω όμως ότι τα
τρένα δεν παίρνουν πρωτοβουλίες για το αν θα στρίψουν αριστερά ή δεξιά. Αν
θέλουμε, λοιπόν, να βρούμε τους φυσικούς αυτουργούς αυτής της τραγωδίας, μάλλον
δεν θα χρειαστεί να ψάξουμε πολύ: οι σταθμάρχες της Λάρισας και της Κατερίνης
μοιάζουν προφανείς επιλογές. Δυστυχώς, για άλλη μια φορά θα μείνουμε στους
φυσικούς αυτουργούς ή θα επιδοθούμε σε κομματικό σπεκουλάρισμα, είτε διότι δεν
θέλουμε να ψάξουμε τους ηθικούς αυτουργούς, είτε διότι ακόμα και ο πλέον αδαής
γνωρίζει ότι η ομάδα των ηθικών αυτουργών έχει και μαύρα μέλη και μπλε μέλη και
πράσινα μέλη και ροζ μέλη. Με αφορμή την άδεια εκ μέρους του Ο.Σ.Ε. για την
αποξήλωση της γέφυρας του Ευήνου, είχα σχολιάσει πριν από μερικούς μήνες ότι η
αντισιδηροδρομική πολιτική είναι μια από τις (θέλω να ελπίζω, λίγες) απολύτως
πλήρεις ταυτίσεις μεταξύ δικτατορίας και (σε υπερκομματικό επίπεδο)
δημοκρατίας. Δεν φανταζόμουν τότε ότι ο επόμενος στόχος της αντισιδηροδρομικής πολιτικής
θα ήταν να ξεπεράσει τα μέχρι τότε επιτεύγματά της και να θέσει τον πήχη του
αίματος τόσο ψηλά.
Το να
γίνει ένα ατύχημα, δυστυχώς είναι αναπόφευκτο. Ακόμα και το πιο ασφαλές σύστημα
προστασίας χαρακτηρίζεται από μια πολύ μικρή πιθανότητα αστοχίας. Ακόμα και η
πλέον επιμελημένη εφαρμογή του Γ.Κ.Κ. δεν μπορεί να εκμηδενίσει την πιθανότητα
ανθρώπινου λάθους. Όταν όμως ο σιδηρόδρομος έχει αφεθεί να λειτουργεί χωρίς
σηματοδότηση και χωρίς επανδρωμένους σταθμούς, τότε είναι τραγικά αφελές να
μιλάμε για την κακιά την ώρα. Αν ήμασταν ειλικρινείς, θα έπρεπε απλά να
ομολογήσουμε ότι το μόνο που δεν ξέραμε ήταν το πότε η κακιά η ώρα θα μάς
χτυπήσει την πόρτα. Από τους τρεις νεκρούς του Αδένδρου μετράμε μόλις 6 χρόνια× η τραγωδία του Ευαγγελισμού θα γίνει
αφορμή για την πραγματική αναβάθμιση του σιδηρόδρομου (που χρειάζεται χρόνο,
χρήμα και θέληση×
λάθος, χρειάζεται αποκλειστικά θέληση) ή απλά θα γίνει έναρξη για την
αντίστροφη μέτρηση ως τον νέο Ευαγγελισμό, το νέο Άδενδρο, τα νέα Κιούρκα, τη
νέα Τιθορέα, τα νέα Λιβερά, το νέο Δοξαρά, το νέο Δερβένι και ο κατάλογος να
μην έχει τέλος, ενώ ενδιάμεσα θα καμαρώνουμε για το ότι θα σπαταλήσουμε 1 δις.
για τη νέα διπλή γραμμή του Έβρου;
Εμπιστεύομαι
πλήρως τις αρχές που θα διερευνήσουν τα αίτια της τραγωδίας και θα συντάξουν
πόρισμα. Με λυπεί, όμως, το ότι οι αρχές αυτές θα ασχοληθούν με το ατύχημα καθ’
αυτό και όχι με τις βαθιές αιτίες του. Γνωρίζω, λοιπόν, εκ των προτέρων ότι το
πόρισμα αυτό:
·
θα
καταλογίσει ορθώς βαρύτατες ευθύνες στους σταθμάρχες των εκατέρωθεν σταθμών για
πλημμελή άσκηση των καθηκόντων τους (πόσες, άραγε, φορές ισόβια αντιστοιχούν σε
τόσους νεκρούς;), αλλά δεν θα έχει τίποτα να πει για το ότι μια τόσο σοβαρή
υπόθεση όσο η διαχείριση της σιδηροδρομικής κυκλοφορίας δεν μπορεί να γίνεται
με αναλογικούς ασυρμάτους και να διεκπεραιώνεται από γηρασμένο προσωπικό και
από ελεύθερους επαγγελματίες.
·
θα
καταγράψει ότι κατά το παρελθόν στη γραμμή αυτή είχε εγκατασταθεί σύστημα
σηματοδότησης και τηλεδιοίκησης, όμως δεν θα αναφέρει ότι εδώ και 15 σχεδόν
χρόνια οι συρμοί διέρχονται από τους Νέους Πόρους δια της παρακαμπτηρίου και
ότι η «πυκνή» κυκλοφορία μεταξύ Λάρισας και Θεσσαλονίκης εξυπηρετείται από
μόλις 2 ενδιάμεσους σταθμούς, διότι η σηματοδότηση έχει σκυλευτεί από τις
«ταξικά καταπιεσμένες μειονότητες», οι οποίες δεν απολαμβάνουν μόνο την
προστασία της πολιτικής ορθότητας αλλά και την προστασία των πατρόνων και των
καθοδηγητών τους. Αναρωτηθήκατε, άραγε, γιατί ποτέ δεν έγινε οργανωμένη κλοπή
και επί μακρόν αδρανοποίηση της σηματοδότησης της γραμμής Αεροδρομίου και του
τμήματος Τιθορέα – Δομοκός, ενώ σε άλλα τμήματα (με διπλή γραμμή και με αραιή
κυκλοφορία) η σηματοδότηση κλεβόταν με συνοπτικές διαδικασίες;
·
θα
μιλήσει για «χρόνια έλλειψη προσωπικού», παραβλέποντας ότι στις «χρυσές» εποχές
που το Λιανοβέργι είχε δύναμη 45 μαστόρων και το Ανεμοδούρι είχε δύναμη 60
μαθητάδων ο στόχος δεν ήταν ο λειτουργικός και ασφαλής σιδηρόδρομος, αλλά οι
πελατειακές σχέσεις, χρηματοδοτούμενες με πληθωριστικές δραχμές που
μοσχοβολούσαν φρέσκο μελάνι. Η ρήση Quantity has a Quality All Its Own ίσως να έχει εφαρμογή αλλού, όχι όμως όπου διακυβεύεται η ασφάλεια
ανθρώπινων ζωών. Εκεί, η έλλειψη ποιότητας δημιουργεί με μαθηματική ακρίβεια
Άδενδρα, Ευαγγελισμούς και Δοξαράδες.
·
θα
αναφέρει γενικά ότι το ατύχημα θα είχε αποφευχθεί αν λειτουργούσαν τα
ηλεκτρονικά συστήματα προστασίας, όμως δεν έχει καμία δύναμη να επιβάλλει τη
λειτουργία τους και την προστασία τους με ελεύθερους σκοπευτές, νάρκες, τάφρους
με κροκόδειλους ή οποιαδήποτε άλλη (κατά προτίμηση, ακόμα βιαιότερη) μέθοδο
φύλαξης.
Για άλλη μια φορά, οι αρχές θα βρουν
εύκολα τους ενόχους που ψάχνουν, η υπόθεση θα κλείσει και οι ηθικοί αυτουργοί
του εγκλήματος θα βρουν βήμα στα κανάλια για να μιλήσουν όχι για το σιδηρόδρομο
αλλά για τους κομματικούς τους αντιπάλους, αποκρύπτοντας το πόσο βαθιά τους
ενώνει η αντισιδηροδρομική πολιτική. Προτού, λοιπόν, όσοι έχουν κυβερνήσει την
Ελλάδα επιδοθούν σε δάκρυα συμπαράστασης προς τις οικογένειες των αδικοχαμένων
επιβατών, ας αναλογιστούν τις δικές τους ευθύνες, τις πράξεις και τις
παραλείψεις τους. Άραγε, θα έχει κάποιος από αυτούς το φιλότιμο να θέσει στον
εαυτό του το ερώτημα «δηλαδή, η ανθρώπινη ζωή αξίζει λιγότερο από τη μίζα που
μού έδωσε ο φύλαρχος της περιοχής, για να κάνω τα στραβά μάτια όταν έκλεβε τη
σηματοδότηση;»; Αν το θέσει, ίσως και να υπάρχει ελπίδα ότι ο νέος Ευαγγελισμός
θα αργήσει πολύ να συμβεί.
Την
ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, διαβάζω την παρακάτω δήλωση του Έλληνα
αντιπροέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής: «Από τη πρώτη στιγμή η πρόεδρος και το
Κολέγιο των Επιτρόπων ενήμεροι για την τραγωδία στα Τέμπη και έτοιμοι να
συνδράμουν όπου χρειαστεί». Αν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θέλει όντως «να συνδράμει
όπου χρειαστεί», τότε θα πρέπει όχι απλά να χρηματοδοτεί έργα, αλλά κιόλας να
επιβάλλει την ασφαλή και επωφελή λειτουργία τους. Δυστυχώς, η Ευρωπαϊκή
Επιτροπή δέχτηκε ότι αξίζει να πληρώσει ένα σκασμό χρήματα για να χτίσει το
Αιγίνιο, για να γεμίσει με μεγάφωνα τις νέες Αγγείες και για να στήσει ένα
τρίγωνο αναστροφής στο Δομοκό, αλλά ποτέ δεν ασχολήθηκε με το αν, το πόσο και
το πώς τα χρήματα αυτά επέστρεψαν ως κοινωνική και οικονομική χρησιμότητα.
Ως
φίλος του σιδηροδρόμου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ως τακτικός και
συνειδητός επιβάτης του σιδηροδρόμου από τότε που ήμουν έφηβος και ως ένας
άσημος φωτογράφος και κειμενογράφος που έχει αφιερώσει ένα σημαντικό μέρος της
δημιουργικότητάς του για να καταγράφει τις ομορφιές και τα στραβά του ελληνικού
σιδηροδρόμου, εκφράζω τη συντριβή μου προς τις οικογένειες των θυμάτων και
διατυπώνω την ευχή να μη χυθεί άλλο άδικο αίμα στις ελληνικές ράγες.
Υστερόγραφα (03.03.2023)
1. Ενώ η μακάβρια μέτρηση τείνει στο 60
και ενώ η εικόνα των πολτοποιημένων οχημάτων με στοιχειώνει με τη σκέψη «θα
μπορούσα εύκολα να είμαι εγώ εκεί μέσα», έχει πλέον ξεκαθαριστεί το πώς συνέβη
το δυστύχημα, του οποίου μεν αφορμή είναι οι ασύλληπτα τραγικές παραλείψεις
τόσο του σταθμάρχη της Λάρισας όσο και του μηχανοδηγού του 62, αλλά η αιτία δεν
γνωρίζω αν υπάρχει βούληση να αποκαλυφθεί σε όλες της τις διαστάσεις. Σε κάθε
περίπτωση, η ποινή του σταθμάρχη θα πρέπει να είναι παραδειγματική, χωρίς
αστερίσκους, χωρίς υποσημειώσεις, χωρίς αναστολές και χωρίς «ε, τι να κάνουμε,
ένα λάθος έκανε ο άνθρωπος, μην του πάρουμε δα και το κεφάλι…». Την ίδια
στιγμή, η υποκρισία περισσεύει, η ασχετοσύνη περισσεύει εις το τετράγωνο και
στο τέλος δεν αποκλείω κάποιος να ισχυριστεί ότι σε τελική ανάλυση φταίνε οι
νεκροί που είχαν το θράσος να χρησιμοποιήσουν το τρένο αντί να συμπεριφερθούν
ως γνήσιοι νεοέλληνες.
2. Όλοι μιλούν για άπλετο
φως, όλοι μιλούν για αποκάλυψη της αλήθειας, αλλά δεν ξέρω αν αντέχουν το φως ή
η αλήθεια. Βλέπετε, η υποβάθμιση του σιδηροδρόμου έχει τόσες πτυχές, που όλοι
οι φωνασκούντες περί φωτός και αλήθειας σίγουρα θα βρουν τον εαυτό τους
(ή κάποιον υποστηρικτή τους) σε κάποια από αυτές. Έπρεπε να κλείσουν τόσα
σπίτια, έπρεπε να μαυροφορεθούν τόσοι άνθρωποι, έπρεπε να δούμε μπροστά μας
αυτές τις εικόνες αποκάλυψης, προκειμένου κάποιοι να ψελλίσουν (διότι οι
σημαιοφόροι της πολιτικής ορθότητας καραδοκούν) δημόσια ότι η σηματοδότηση
λειτουργούσε ως το 2010, αλλά μετά «λεηλατήθηκε». Πόσο βολική είναι η χρήση της
παθητικής φωνής… Πόσο βολικό είναι να παραλείπουμε το ποιητικό αίτιο…
3. Ακούω παράλληλα
κάποιους να λένε με έκπληξη ότι δεν είναι δυνατόν να μην γνωρίζει η Hellenic Train πόσοι επιβάτες ταξίδευαν με το 62. Μα, από ποιον πλανήτη έχουν
κατέβει; Δεν έχουν ανέβει σε τρένο τα τελευταία 10 χρόνια; Δεν ξέρουν ότι εδώ
και πολλά χρόνια οι έλεγχοι των εισιτηρίων είναι εικονικοί; Δεν ξέρουν ότι
μπορεί κάποιος να εκδώσει εισιτήριο για Θήβα και να φτάσει ως τη Θεσσαλονίκη;
Δεν ξέρουν ότι μπορεί κάποιος να εκδώσει εισιτήριο για Κατερίνη και να φτάσει
ως την Αθήνα; Δεν ξέρουν ότι στα τρένα προς Αεροδρόμιο, Χαλκίδα και Κιάτο
το τζαμπατζηλίκι είναι εθιμικό δίκαιο; Παλιότερα, όταν φτάναμε
στο Λιανοκλάδι και γινόταν αλλαγή πληρώματος, ο νέος συνοδός έλεγε
«όλα τα εισιτήρια παρακαλώ». Έκτοτε, λέει «από Λιανοκλάδι τα
εισιτήριά σας παρακαλώ». Αν κάποιος έχει επιβιβαστεί
στο Λιανοκλάδι (ή πριν ή μετά) και μείνει σιωπηλός, δεν θα ελεγχθεί
ποτέ το εισιτήριό του. Το μόνο που ελέγχεται πραγματικά είναι το αν έχουν ένα
κάποιο έγκυρο εισιτήριο όσοι επιβιβάστηκαν από το σταθμό αφετηρίας, χωρίς όμως
ποτέ να ελεγχθεί το αν αποβιβάστηκαν στο σταθμό που αναγράφεται επί του
εισιτηρίου τους. Πόσο, λοιπόν, σοβαρά μπορώ να πάρω την Hellenic Train (σήμερα, ή την κρατική TrainOSE χτες, ή την Στα.Συ. καθημερινά) όταν μού αποδεικνύει καθημερινά
ότι δεν χρειάζεται θράσος, δεν χρειάζεται ούτε καν λίγη κλάψα, για να ταξιδέψει
κανείς τσάμπα με τα τρένα της, ενώ παράλληλα αξιώνει επιδότηση «άγονης γραμμής»
για τις ναυαρχίδες της;
4. Δεν απέχουμε παρά λίγα
χρόνια από τις συμφορές της Μάνδρας και του Ματιού και υπάρχουν άνθρωποι που
συμπεριφέρονται σαν το μόνο που να μένει τελικά από τις συμφορές είναι το κομματικό
πρόσημο, λες και υπάρχει κομματικό πρόσημο στο αίμα. Ο Ευαγγελισμός δεν
λειτουργεί συμψηφιστικά με τη Μάνδρα και το Μάτι, αλλά προσθετικά: οι τραγωδίες
είναι πάντα ομόσημες και το αίμα είναι πάντα κόκκινο. Αυτό που δυστυχώς
λειτουργεί συμψηφιστικά είναι η αντίληψη «πάρε εσύ σήμερα λίγα για να σιωπήσεις
αύριο όταν θα βλέπεις κάποιον άλλο να παίρνει πολλά». Οι ευθύνες του σταθμάρχη
και του μηχανοδηγού δεν διαγράφονται με τίποτα, αν όμως συμπεριφερθούμε
συναισθηματικά και άκριτα μένοντας μόνο σε αυτές τις ευθύνες, τότε θα είναι σαν
να έχουμε γυρίσει την κλεψύδρα ανάποδα και να περιμένουμε πότε θα έρθει η
επόμενη συμφορά για να πούμε τα ίδια λόγια, να εκτονώσουμε την οργή μας και
ούτω καθ’ εξής. Δεν αρκεί να κόψουμε μόνο την κορυφή του παγόβουνου, επιβάλλεται
να λιώσουμε όλο το παγόβουνο. Αν μείνει έστω και λίγο από το παγόβουνο, το 10%
του όγκου του θα μένει πάντα έξω από τη θάλασσα, έτοιμο να προκαλέσει το
επόμενο ναυάγιο.
5. Πριν από περίπου
20 χρόνια, σε μια χώρα που είχε μόλις οργανώσει υποδειγματικούς Ολυμπιακούς
Αγώνες, έπρεπε να χαθούν μαζικά 7 μαθητές (και μεμονωμένα πολλοί περισσότεροι
εποχούμενοι, αλλά ένα μαζικό έγκλημα πάντα είναι πιο συγκλονιστικό από πολλά
ατομικά εγκλήματα), προκειμένου να καταστεί σαφές ότι δεν είναι δυνατόν
οι ψαροταβερνιάρηδες και οι περιπτεράδες του Μαλιακού να ασκούν
συγκοινωνιακή πολιτική. Αν σήμερα θέλουμε να τιμήσουμε πραγματικά και όχι
υποκριτικά τους νεκρούς του Ευαγγελισμού, οφείλουμε τουλάχιστον να συμφωνήσουμε
ότι η ανθρώπινη ζωή αξίζει πολύ περισσότερο από τη Mercedes που θέλει να αγοράσει ο βασιλιάς του καταυλισμού ως γαμήλιο δώρο στον
14/χρονο γιό του, από τα ξέφρενα πάρτι στη βίλα της Μυκόνου
(χρηματοδοτημένα από κλεμμένο χαλκό, υπερκοστολογημένες προμήθειες, πεταμένες
στον κάλαθο των αχρήστων μελέτες και αναθεωρημένες προς τα άνω κατασκευές), από
τον άκρατο ωχαδερφισμό (βαφτισμένο ως «αλληλεγγύη» και «ευαισθησία») και από
την απροθυμία του ελληνικού κράτους να συμπεριφερθεί ως ευρωπαϊκό κράτος του 21ου αιώνα
και όχι ως διάδοχο σχήμα μιας άκρης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
6. Δεν σας κρύβω
ότι φοβάμαι πολύ× ίσως περισσότερο από όσο φοβόμουν το φθινόπωρο του 2010…
Υστερόγραφα (06.03.2023)
1. Οι επιχειρήσεις διάσωσης περατώθηκαν, οι
νεκροί δεν επιστρέφουν πίσω.
2. Τα όσα έγραψα την ημέρα του
δυστυχήματος επιβεβαιώνονται μέχρι κεραίας. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για την
αποκάλυψη των βαθιών αιτιών του δυστυχήματος. Το ζητούμενο είναι είτε το
κουκούλωμα είτε η ικανοποίηση του αφηγήματος και πάντοτε η σπέκουλα επί
πτωμάτων.
3. Όταν κάποιος έχει φάει ψωμί και
παντεσπάνι από το σιδηρόδρομο επί δεκαετίες, οφείλει να είναι πολύ προσεχτικός
με τις διατυπώσεις του και να μην ταΐζει τους δημοσιογράφους με αφορμές για την
εξαγωγή εκ μέρους τους αυθαίρετων συμπερασμάτων.
4. Το πώς η (όχι έλλειψη, αλλά) μη
αποκατάσταση της σηματοδότησης είναι απόρροια της επιθυμίας για μεγιστοποίηση
του κέρδους της πιο ζημιογόνου Δ.Ε.Κ.Ο. και ενός κρατικοδίαιτου σαπρόφυτου (που
δεν ξέρει παρά να απομυζά επιδοτήσεις, ακόμα και για υπερταχέα δρομολόγια),
αδυνατώ να το κατανοήσω.
5. Αν, όπως φημολογείται, διακοπούν τα
επιβατικά δρομολόγια μέχρι νεοτέρας, θα πρόκειται για την πιο επαίσχυντη
επιδότηση που έχει λάβει ποτέ το πιο μαφιόζικο μονοπώλιο που λυμαίνεται τις
χερσαίες συγκοινωνίες από το 1950 κι εφεξής. Τα «κινήματα» και οι
«συλλογικότητες» θα πρέπει να είναι πολύ περήφανα για το κατόρθωμά τους αυτό.
6. Αν, όπως φημολογείται, διακοπούν τα
επιβατικά δρομολόγια με πρόσχημα (ναι, πρόσχημα είναι) την επίσπευση της
αποπεράτωσης της ανάταξης της σηματοδότησης, τότε τι θα γίνει με τις γραμμές
που ούτως ή άλλως δεν σηματοδοτούνται; Τι θα γίνει με την Πάτρα, τα Καλάβρυτα,
τη Φλώρινα και τη Θράκη; Θα παραμείνουν κλειστές για πάντα;
7. Δηλαδή, ο σιδηρόδρομος είναι εκ
προοιμίου επικίνδυνος, παρόλες τις δικλείδες ασφαλείας του (άσχετα αν
αναπόφευκτα κάποια στιγμή θα γίνει το ανθρώπινο λάθος, κάτι που έχει συμβεί με
μοιραία αποτελέσματα ακόμα και σε πολύ πιο προηγμένα κράτη), ενώ τα λεωφορεία,
που βασίζονται αποκλειστικά σε έναν οδηγό, είναι εκ προοιμίου ασφαλή;
8. Για ποιο λόγο μετά το ναυάγιο «Εξπρές
Σάμινα», μετά τις τραγωδίες με τα λεωφορεία σε Μαλιακό, Τέμπη και Αλιάκμονα και
μετά την συντριβή του αεροσκάφους στο Γραμματικό δεν τέθηκε καν ως σκέψη η
αναστολή των αντίστοιχων υπηρεσιών, ενώ τώρα είναι όλοι «σαν έτοιμοι από καιρό»
να χειροκροτήσουν την «προσωρινή» διακοπή της επιβατικής σιδηροδρομικής
κυκλοφορίας;
9. Αν δεκαπλασιαστούν (τουλάχιστον) τα
λεωφορεία στις εθνικές οδούς, ποιος θα ζητήσει συγγνώμη για το αίμα που
αναπόφευκτα θα χυθεί εκεί; Θα περισσέψει καθόλου υποκρισία για εκεί, ή την
εξαντλήσαμε όλη στα Τέμπη;